Hugur - 01.01.2012, Blaðsíða 10

10 Henry Alexander Henrysson ræðir við Mikael M. Karlsson
Mikael og Háskóli Íslands?
Við hjónin komum hingað síðsumars árið 1973. Móðir mín hafði hvatt okkur til
að ferðast til Evrópu og ég fékk strax þá flugu í höfuðið að heimsækja Ísland.
Mömmu leist ekkert á það. Henni fannst að við ættum að fara til þessara sígildu
staða, líklega Parísar eða Rómar. En ég hafði alltaf haft áhuga á norðurslóðum.
Og jarðfræði hafði lengi heillað mig. Það var býsna margt sem mig langaði til að
sjá á Íslandi. Við ætluðum að dvelja hér nokkuð lengi en á þessum tíma virðist
krónan hafa verið nokkuð sterk þannig að það stefndi í að ferðalagið yrði styttra
en við ætluðum. Svo var það einn dag þegar leið að lokum dvalarinnar að mér datt
í hug að kíkja við í Háskóla Íslands. Ég hafði þá kennt heimspeki í háskóla í sex ár
eða þar um bil og hafði áhuga á að forvitnast aðeins um hvað væri á seyði í þessum
eina háskóla landsins. Við bjuggum þá á Hjálpræðishernum þannig að þetta var
bara stutt labb. Þegar þangað var komið tókst mér að finna ungan heimspeki-
kennara sem hét Páll Skúlason og hann tjáði mér að nám í heimspeki væri rétt að
slíta barnsskónum. Hún hefði bara verið kennd í eitt ár. Og hann tók upp símann
og sagði mér að ég þyrfti líka að hitta kollega hans, Þorstein Gylfason.
Voru þeir ekkert hissa á þessari heimsókn?
Við settumst svo niður saman og fengum okkur kaffi og þá var það Þorsteinn
sem rakti úr mér garnirnar. Hann hefur líklega verið nokkuð tortrygginn. En þeir
komust fljótt að því að ég hafði nokkuð góða hugmynd um hvernig heimspeki-
kennsla í háskólum ætti að ganga fyrir sig. Og þeir voru að reyna að finna út á
þessum tíma hvernig væri best að skipuleggja námið hérna. Þannig að það var um
nóg að tala. Í þessu spjalli kom upp sú hugmynd að ég myndi kenna eitt námskeið
í tilraunaskyni. Reyndar átti haustmisserið að hefjast daginn eftir þannig að það
var ekki mikill tími til stefnu. Ég var spenntur fyrir þessu. Þetta þýddi að við
gátum lengt dvölina á Íslandi og svo hreifst ég líka af þessu uppbyggingarstarfi
sem var í gangi. Það eina sem kom upp í huga minn þarna var að kenna námskeið
um skynvillurökfærsluna (e. argument from illusion). Ég man ekki nákvæmlega
hvers vegna þetta efni kom upp.
Og nemendur hafa skráð sig í námskeiðið?
Já, heldur betur. Í námskeiðinu voru sex eða sjö nemendur, og svo sátu Þorsteinn
og Páll tímana líka. Á þessum tíma var stundakennsla greidd vikulega og þá, eins
og nú, voru þetta ekki miklir peningar. Dugðu reyndar ekki fyrir uppihaldi okkar.
Þorsteini datt þá það snjallræði í hug að ég kenndi á tvöföldum hraða til þess að
fá tvöfalt borgað. Og það gekk eftir. Námskeiðið kláraðist fyrr sem því nam.
Og allt gekk vel?
Mjög svo. Ég man enn hvað ég var ánægður með nemendurna. Þeir voru frábærir
og tóku bæði vel eftir og tóku þátt í umræðum í tímum. Íslenskir stúdentar voru
á þessum árum mun betur menntaðir heldur en bandarískir nemendur sem höfðu
lokið „high school“. Móðurmálskennslan var þá þannig að nemendur skildu