Hugur - 01.01.2012, Blaðsíða 163

Vændiskonur og lagskonur í efri stéttum 163
Langoftast lítur konan á vændi sem tímabundna leið til að drýgja tekjurnar. En
því hefur oft verið lýst áður hvernig þær flækjast í vefinn og festast. Þó að „þræla-
sala hvítra kvenna“, þar sem konan er dregin inn í vítahring ofbeldis, svikinna
loforða, blekkinga o.s.frv., sé hlutfallslega fátíð, þá er það oftast svo að konunni er
haldið í vændinu gegn vilja hennar. Þann höfuðstól sem henni er nauðsynlegur til
að byrja í vændinu útvegar melludólgurinn eða pútnamamman henni og tryggir
sér þannig ákveðin réttindi. Hún þarf að skila af sér stærstum hluta teknanna til
þeirra og illa gengur að losa sig undan ánauðinni. „Marie-Thérèse“ stóð árum
saman í harðvítugri baráttu áður en henni tókst það.
Ég skildi loksins að Julot vildi bara fá aurana mína og mér datt í hug að
ef ég héldi mig frá honum þá gæti ég lagt svolítið til hliðar … Til að byrja
með var ég feimin í vændishúsinu, þorði ekki að nálgast viðskiptavinina
og segja „kemurðu upp?“. Kona eins af vinum Julots fylgdist vel með mér
og taldi jafnvel uppáferðirnar … Svo skrifar Julot að ég eigi að skila öll-
um peningunum á hverju kvöldi til hórumömmunnar, „þannig verður þú
ekki rænd“. Þegar mig langaði að kaupa mér kjól, sagði hún að Julot hefði
bannað sér að gefa mér peninga … Ég ákvað að yfirgefa vændishúsið eins
fljótt og hægt væri. Þegar hórumamman frétti að ég vildi fara, lét hún
mig ekki fá tappa fyrir vitjunina9 eins og hún hafði gert fyrir hin skiptin
og ég var handtekin og lögð inn á spítalann … Ég varð að fara aftur í
vændishúsið til að vinna fyrir ferðinni … en var þar ekki nema í fjórar
vikur … Ég vann í nokkra daga við Barbès-stræti eins og áður, en ég var
Julot enn of reið til að geta verið áfram í París. Við rifumst, hann barði
mig, einu sinni munaði minnstu að hann henti mér út um gluggann …
Ég kom því í kring með hjálp dólgs að fara út á land. Þegar ég áttaði mig
á því að dólgurinn þekkti Julot, þá fór ég ekki þangað sem við höfðum
mælt okkur mót. Skækjurnar tvær sem dólgurinn hélt úti mættu mér á
Belhomme-götu og lömdu mig í spað … Daginn eftir setti ég niður í
tösku og fór alein til T … eyjarinnar. Eftir þrjár vikur var ég búin að fá
nóg af staðnum, ég skrifaði lækninum þegar hann kom í vitjunina og
bað hann að skrá mig út … Julot sá mig á Magenta-stræti og lamdi mig
… Ég var öll blá og marin í andlitinu eftir árásina á Magenta-stræti. Ég
var búin að fá nóg af Julot. Svo ég skrifaði undir samning um að fara til
Þýskalands …
Bókmenntirnar hafa gert „Julot“ að vinsælli staðalímynd. Hann leikur hlutverk
velunnarans í lífi stelpunnar. Hann lánar henni peninga til þess að kaupa sér föt,
síðan ver hann hana gegn samkeppni frá hinum konunum, gegn viðskiptavin-
unum, gegn lögreglunni – stundum er hann jafnvel lögreglumaður sjálfur. Við-
þeim þarf að kunna franska málfræði. Erfitt er að þýða slíkt yfir á íslensku og í þessu tilviki taldi
þýðandi það ekki skipta máli fyrir samhengi textans. Því ákvað hann að sleppa „villu“-þýðingum
og hafa textann frekar læsilegan og skiljanlegan.]
9 „Tappi sem gefinn var konum fyrir læknisvitjun til að draga úr einkennum lekanda, þannig að
læknirinn greindi konur ekki veikar nema hórumamman vildi losna við þær.“