Hugur - 01.01.2012, Blaðsíða 12

12 Henry Alexander Henrysson ræðir við Mikael M. Karlsson
notið góðs af. Sem varð raunin að mínu mati. Bæði stúdenta- og kennaraskipti
hafa tekist með eindæmum vel. Og svo hef ég einnig komið að því að byggja
upp margvísleg samstarfsnet, svo sem á Norðurlöndum. Öllu þessu þarf að halda
áfram og halda við. Ég er ánægður með hvernig til hefur tekist.
En uppbyggingarstarf þitt hefur verið víðar en innan veggja Háskóla Íslands. Þú tókst
þátt í spennandi uppbyggingu á Akureyri fyrir um það bil tíu árum.
Ég hef hugsað um réttarheimspeki í þrjátíu ár. Við getum kannski rætt þær
hugmyndir mínar aðeins betur síðar. En þegar staða deildarforseta í lagadeild
Háskólans á Akureyri var auglýst til umsóknar ákvað ég að sækja um – og fékk
stöðuna! Ég hafði margvíslegar hugmyndir um hvernig væri best að mennta lög-
fræðinga og mig langaði til þess að þessar hugmyndir væru prófaðar einhvers
staðar. Reyndar voru svo deildir í lögfræði og félagsvísindum sameinaðar og
undirbúningsvinnan varð geysilega mikil. Oft þurfti ég að vakna klukkan fjögur
að nóttu til að mæta á fund fyrir norðan meðan á undirbúningnum stóð. En
svona var þetta. Þetta var erfiður en gefandi tími. Sérlega gott fólk sem ég vann
með. En það eru hræringar í háskólum þessi árin. Excel-ræðið sem ég kalla svo er
orðið erfitt viðureignar. Það eina sem getur komið háskóla í fremstu röð, nú eða
bara gert hann að þeirri stofnun sem við sækjumst öll eftir, er að búa til skapandi
andrúmsloft. Gleymum því ekki að MIT er bara fjörutíu ára gamall háskóli. Þar
var einfaldlega tekin ákvörðun um að búa til framúrskarandi háskóla. Og rétta
leiðin valin. Það skilar sér alltaf, hugmyndaríkasta fólkið skilar sér þangað.
Er þá engin uppbygging framundan? Það er erfitt að sjá þig fyrir sér án þess að það
sé at í gangi.
Ég veit ekki hvað mun gerast á næstunni. Auðvitað er maður áhyggjufullur yfir
stöðu heimspekinnar innan Háskóla Íslands. Það vantar að ráða nýtt fólk eins og
alls staðar. En maður getur samt ekki annað en glaðst yfir öðru. Sjáðu til dæmis
Wittgensteinráðstefnuna um daginn. Allur þessi fjöldi fyrirlesara af öllu tagi,
og íslensku þátttakendurnir féllu vel inn í hópinn. Bæði kennarar og nemendur
standast alþjóðlegar gæðakröfur. En það sem angrar mig mest er hvað fólk er að
fara með öllu þessu tali um gæðamál háskóla. Hvernig er hægt að tala um gæði
háskóla sem er án kennara?! Að minnsta kosti þegar maður hugsar um fjölda
nemenda á hvern kennara. Þetta snertir mig mjög djúpt. Megin tilgangur lífs
míns hefur verið að byggja upp heimspekikennslu á Íslandi. Ég hef verið Íslend-
ingur lengur heldur en meðal Íslendingurinn! Og svo horfi ég á gott fólk hverfa á
braut. Það getur ekki verið ákjósanlegt. Aðalatriðið er að við gerum okkur öll grein
fyrir því að háskólanám er grunnþjónusta. Það læknar enginn sjúkling samkvæmt
kostnaðaráætlun. Ekki misskilja mig samt, ég vil ekki að peningum sé bara eytt í
einhverja vitleysu. Ég er mjög sparsamur maður. En því miður er engin samstaða
hér innan háskólasamfélagsins – mig grunar að háskólinn sé skipulagður þannig
að komið sé í veg fyrir að samstaða skapist.
Þú talar einmitt oft um samstöðu og að það sé hægt að framkvæma þetta og hitt ef