Hugur - 01.01.2012, Blaðsíða 14

14 Henry Alexander Henrysson ræðir við Mikael M. Karlsson
tímariti. Efnið var kannski ekki tímaritshæft en við urðum að vinna þetta þann-
ig í prinsippinu. Reyndar var önnur kennsla einnig í þessum dúr. Námskeiðið í
ritgerðaskrifum var kennt af framhaldsnemum sem hafði verið skipað að terror-
isera nemendur. Við tókum skyndipróf með kannski fimmtíu atriðum og tvær
villur voru fall. En ég reif kjaft við þá líka.
Þú hefur sem sagt ekki áttað þig á því þarna hversu gott nám þetta var?
Þetta var nú reyndar flóknara. Ég var býsna þungur og reiður á þessum tíma og
gat ekki hugsað mér að halda áfram í náminu. Svo ég fór að vinna, og vann og
vann. Tuttugu tíma á dag oft. Vann á pósthúsi og við uppskipun. Svo var þáver-
andi kona mín að fara í nám í Baltimore og svo fór að ég sótti um í Johns Hopk-
ins. Grunnámið var ekki eins gott en ég hugsa að seinni árin hafi ekki verið síðri
en í Columbia. Skólinn er líka stofnaður með framhaldsnám í huga.
Þarna var ungur vísindaheimspekingur að kenna, Peter Achinstein. Hann var
þá bara nýdoktor og alls ekki stórt númer. En hann varð býsna þekktur seinna.
Hann var alls ekki vinsæll kennari, bæði strangur og hæðinn, en ég kunni vel við
hann. Það eina sem vakti fyrir honum var að menn færðu rök fyrir máli sínu. Mér
fannst í fyrsta skipti komið fram við mig eins og ég væri fullorðinn maður. Og
þarna ákvað ég að heimspeki væri eitthvað sem ég ælaði að leggja fyrir mig. Ég
man að við vorum ekki bara látin lesa Kuhn og Popper eins og það væri nóg til
að vita eitthvað um vísindaheimspeki. Peter lét okkur til dæmis lesa „Gods“ eftir
John Wisdom, áhugaverða grein sem útskýrði vel hvað kenningar snúast um án
þess að vera vísindaheimspeki sem slík. Þetta er eitthvað sem situr enn í mér.
Svona nálgun varð í raun og veru mitt flugtak í heimspekinni. Og þarna lauk ég
B.A.-náminu.
En þú vildir ekki halda áfram í Johns Hopkins?
Nei, ég fór í Brandeis en þar var ný heimspekideild að stíga sín fyrstu skref. Ég var
spenntur fyrir því hvernig deildin í hugmyndasögu var gerð að fullburða heim-
spekideild. Og menn gerðu það með því að ráða frábæra kennara eins og Nelson
Goodman. Þetta voru svona stjörnur. Ég sat til dæmis námskeið hjá Goodman
um Languages of Art sem var ekki komin út þá.
Og hafðir þú hlotið styrk?
Já, já, súper-styrk í þrjú ár. Ég byrjaði að skrifa um „hvörf“, eins og Þorsteinn
Gylfason kallaði metafórur. En það var ómögulegt efni. Ekki nokkur leið að skrifa
ritgerð um það. Og á endanum þurfti ég að vinna fyrir brauðinu. Þá fór ég að
kenna við Northwestern University og kenndi þar milli 1968 og 1972. Þá voru ekki
sérstaklega góðir nemendur í þeim skóla. Nemendum var hleypt inn á einhverj-
um öðrum forsendum heldur en námsgetu! En góður vinur minn, Bill [William
James DeAngelis], sem kenndi með mér þarna benti mér svo á að ég væri kom-
inn með mjög gott efni í hendurnar í kennslu minni um Mill. Ég athugaði því
með leiðbeinanda sem myndi skipta sér sem minnst af verkefninu. Þetta var ekki
einfalt þó ég væri spenntur að takast á við þetta nýja efni. Ég var nýlega skilinn,