Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 36
32
P. Petursson: í>á eru orðin: „i f>vi skjni“, einúngis út-
skýring {>ess „að beita“, og f>ví vil eg ekki láta fella {>au úr.
Ja/i. Guðmundsson: Gjöri menn sér grein fyrir liugs-
un {)eirri, sem hefur vakað fyrir nefndinni, þá mun {>að liafa
verið meiníng nefndarinnar, að koma í veg fyrir, að menn segðu
á jjíngi: „það er ekki til neins að fara þessu á ílot, afþví kon-
úngur vill það ekki“, eða „af því þjóðin vill það ekki“; því
menn ættu ekki að dæma um málefni eptir vilja og eiginráð-
um einstakra manna, lieldur eptirsanngjörnum og skynsamleg-
um ástæðum, sem dregnar veröa af eðli málsins sjálfs; því vér
eigum að gjöra oss von um, að bæði konúngur og þjóðin vilji
fallast á {>að, sem er skynsamlegt og sanngjamt í sjálfu sér.
G. Vigfússon: Eg hafði áðurlátið í ljósi nokkrum nefnd-
armönnum meining mina um 7. greinina, og það einmitt á
sama veg, sem liinn konúngkjömi þíngmaður fyrir skömmu
lireifði i ræðu sinni; því áskil eg mér nú það viðaukaatkvæði,
að við niðurlag þessarar greinar, eptir orðin: „i sama skyni“,
sé bætt: „eða á nokkurn annan liátt brýtur á móti þessum þing-
reglum“, og þá einnig, að niðurlag 11. greinarinnar sé úr fellt,
þetta nefnilega: „ella verður liann sekur um þíngsafglöpun“,
sem ónauðsjailegt; þvi 7. grein með viðauka minum nær yfir
allt framvarpið, og tekur af skarið.
Forseti: Mér finnst rétt, það sem þíngmaður Isfirðínga
sagði, að seinustu orðin: „i því skyni“, eigi ekki við, og megi
falla burtu; því það er ekki auðvelt, að dæma um innvortis
hugrenníngar eða tilgáng manna; en þetta er aö minni liyggju
hin bezta röksemd fyrir því, að allur sá liér nú umræddi lcaíli
greinarinnar ætti burtu að falla.
Framsiiffumaður: Eg vil geta þess viðvíkjandi allri grein-
inni yfir liöfuð, að slikar greinir, liks innihalds, standa í flest-
um þingsköpum, og má af því ráða, að öðrum mönnum liefur
þótt nauðsynlegt, að gjöra ráð fyrir þessum spjöllum, þó menn
hér greini á í þessu efni. Jað er raunar sjálfsagt, að á þíng-
um koma venjur, og venjur koma því til leiðar, að liægra er
að sjá hlutinn, af því hann ítrekast svo opt, en þó verður ald-
rei hjá því komizt, að margt verði eptir, sem menn liljóta að
vera í vafa um. Engu að síður inega menn ekki álíta þessar
reglur sem ónýtar; því það, að þær eru tilsettar annarstaðar,
sannar, að menn álíta þær nytsamlegar; það þykir og ljótt, að
fylgja ekk góðri reglu, en ef regla er ekki sett, þá verður