Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 137
133
tim, muiuli veröa sjávarútvegi landsmanna til mikils óhagnaðar
eöa niðurdreps.
Á. Einarsson: Mer skilst ekki betur, en að ræður þing-
manna seu farnar að stefna á nokkuð einstakleg efni; það er
J>ó sitt. livað, verzlun og fiskiveiðar. Mer finnst ver ættum ekki
að þurfa, að segja við neina verzlunarmenn: „5er megið koma
híngað og fiska, ef þer viljið verzla við oss i staðinn"; því þá
hefðum ver fiskiveiðarnar til þess, að hæna að oss aðrar þjóðir
til verzlunar. Vér verðum að skoða inál þetta frá sjónarmiði
frumvarpsirís, og hlanda ekki saman verzlun og fiskiveiðum.
Verzlunarlögin ein eiga að vera svo löguð, aö þau séu hvöt
fyrir utanrikisinenn, að vilja verzla við oss, án þess vér hjóð-
um þeim, að gánga inn í aðra bjargræðisvegi vora. Vér eigum
ekki að þurfa, að segja við þá: B3>ér megið fiska hjá oss, og
leggja fiskinn á land, eða fara í tún vort, og slá þar part, ef
þér komiö að verzla við oss“. jiað sjnir, að vér treystum ekki
verzlunarlögunum til, að hæna að oss verzlúnarmenn.
Hvað. því atriði viðvíkur, sem 1. þíngmaður Isfirðínga
minntist á, að utanrikisskip þyrftu ekki leiðarbréf, þá er mér
það atriði ekki fullkomlega Ijóst; en þegar skiji mega hleypa
inn á hafnir leiðarliréfslaus, þá getur verið, að það yrði eins
isjárvert í tilliti til ákvarðana 3. gr., eins og þá skip kæmu
heinlinis frá útlöndum leiðarliréfslaus meö önnur nauðsynleg
skilriki.
Hvað þvi viðvikur, er Iiinn 5. konúngkjörni þíngmaðiir áð-
an minntist á um jafnréttið i verzlunartolli utan - og innan-rik-
ismanna í samanburði við Dani, þá minnir mig, að stiptamt-
maðurinn segði 1849, að þetta hefði verið álit stjórnariniiar,
en gæti þess ekki til, að það mundi liafa veriö bæn vorri til
fyrirstöðu, að þess var ei beöizt af alþíngi 1845.
O. E. Johnsen: Laungun stjórnarinnar, til að koma hér
upp verzlun og íostuin kaupstöðum, er að sönnu ágæt, en í
aðferðinni koma fram sömu gallarnir, sem áður hafa lyst sér í
þessu efni i athöfnum stjórnarinnar, aö hinda sumsé verzlun-
ina, og takmarka liana sem mest við tiltekna staði. 3>essi aðferð
er ekki ný, heldur gömul. Fyrst uiáttu lausakaujimenn einúng-
is koma til nokkurra vissra verzlunarstaða, og lýsir sér í fiessu
frumvarpi sami andi; því aðalgallinn áþví er sá, að takmarka
yfir höfuð réttindi utanríkis- lausakaupmanna. En það er auð-
vitað, að því frjálsari og óbundnari sem verzlunin er, þess