Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 101
skultlhinrii sig einniitt meft J>vi, aft gefn forseta og skrifurunuin
atkvæfti sin, til aft bera J>aft traust. til hans og Jæirra, að Jteir
muni sjá fyrir Jiingstörfum svo haganlega, sem auftift er, og eg
fyrir mitt leyti gjöri þaft. Aft vísu er eg ókunnugur, hver laun
aukaskrifararnir liafa nú, en liitt veit eg, aft J>eir Iiafa haft á hin-
um fyrri Jungum eins mikil laun og Jringmenn, og á ráftgjaf-
arþingunum i Danmörku höiftu þeir meiri laun en Jringmenn.
Jaft er ei helriur ósanngjarnt, aft þeim se vel launaft, þvi þeir
liafa enda meira aft gjöra en þíngmenn, eins og það er sjálf-
sagt, aft þingmenn eiga heimtíug á því, að aukaskrifararnir leysi
störf sín vel og fljótt af henrii.
G. Einarsson: Meft tilliti til þess, sem hinn háttvirti for-
seti gaf áftan leyfi til, aft tala tvisvar, vil eg leyfa mér aft svara
hinum háttvirta komingkjörna þingmanni, sein nú mælti. fá-
einum orftum. IMér finnst, ef forseti og þíngift rífta i hága hvort
vift annaft í þessu efni, þá sé hægurinn hjá, aft grípa til þíng-
skapanefnriarinnar. En þaft er einkum af þeim ástæftum, aö eg
kom meft breytíngaratkvæfti mitt, aft allir fái aft sjá, til hvers
þeim peningum er varift, sem greiddir eru í opinberar þarfir, svo
þeir viti, hvort kostnafturinn er óþarfur efta ekki. En þaft, sem
hinn liáttvirti konúngkjömi þingmaftur sagfti, aft skrifarar liefftu
haft meiri laun á umboftsþíngunum í Danmörku en þingmenn,
getur, finnst mér, ekki verift nein regla fyrir þetta þíng. En
ætli skrifararnir á ríkisriegi Dana liafi ekki liaft þau minni V
Marrfir: Nei.
Forseti: Meiri.
þ. Sivertsen: Eg held enginn þingmaftur ætli þinginu þá
ósanngirni, aft þaft neiti forseta, aö mega bæta vift tölu og laun
aukaskrifara, þegar nauftsyn krefur, eöa aft þaft þá ekki veiti
ráftstöfun lians samþykki; eg hehl lika hverjum Jringmanni ætl-
andi sú nærgætni, aft vilja, sem mest má, létta byrfti á forseta,
og lienni kalla eg töluvert létt á honum, hvíli engin ábyrgft á hon-
umfyrir ákvörftun um tölu aukaskrifara og laun j>eirra; ráfti hann
því einn, er sjálfsagt, aft ábyrgftin livílir á honum einum.
J>ó skrifarar á þíngum ytra helftu jafnmikil laun þíngmönnum
þar, sem eg veit ekkert um, lield eg þaft enga reglu fyrir þetta
þíng, og heldur ekki, þó aukaskrifarar liér hefftu haft jafnt
kaup þíngmönnum, livaft líka er mér aft nokkru ókunnugt, en
hitt má eg fullyrfta, aft skrifarar á embættismannafundunum
hérna í Reykjavík Iiöiftu ekki nema hálf laun móti fundar-
7