Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 192
188
aÖ hafa fost atkvæöi fyrir meiníngum sinuin frá einu |)íngi til
annars. Menn mega ekki liugsa, aÖ {)ingið sé einhver engill,
sem genguráfram eptir kölduin reglum; menn mega gjöra ráö
fyrir, aö menn vilji fylgja fram meiníngum sínum, og þaö er
gott innan vissra takmarka. IlvaÖ viðvíkur því, sem hinn
fyrsti konúngkjörni þingmaöur talaði uin setu vissra embættis-
manna á þinginu, þá er eg ekki öldúngis á inóti því, en það
virðist mér vera kynlegt, að vilja búa hér til yíirhús, sem réöi
niöurlögum á málum, og mundi það veröa sú sterkasta höfð-
íngjastjórn, seni nokkurn tíma hefur viö gengizt liér á landi.
Mér iinnst ekki vera nauösyn á, aö tala nú um kjördæma-
skiptínguna; þvi þetta mál er allt saman skylt frumvarpinu
um stööu íslands i ríkinu, og álít eg sjálfsagt, að því verði
vísað til sömu nefndar og þeirrar, sem sett var, til aö skoða
þaö.
II. Stephenscn: Eg vil bæta því við ræðu fulltrúans frá
ísafjarðarsýslu, að það er kynlegt, aö konúngur skuli hafa völ
á svo mörgum og ágæturn mönnum, sem landið annars mundi
kjósa lianda sér sjálft, ef þeir væru ekki teknir frá þvi; og
kvörtun sú hefur, ef til vill, heyrzt víða á landinu, og er það
vottur þess, að þessir liinir sömu gáfuðu, menntuðu og lögfróðu
menn mundu hafa verið í þínginu, þó þjóðin heföi kosið ein;
er það og nokkurn veginn fullkomin vissa fyrir, þegar þjóðin
á ein að kjósa framvegis, að þeir menntuðustu mennirnir munu
kosnir fyrstir allra, og það, ef til vill, því heldur, sein þjóðin
fer að álíta þá fremur en áður sína menn, en ekki stjórnarinn-
ar, og .tengjast þeim enn nánari böndum en áður. Eg ætla
hverja þá aðferð óhafandi, sem upp á hefur verið stúngið, kon-
úngskosníngu, þíngkosníngu, eða að embættin ein skuli kalla þá
inn áalþíngi. Um liitt efast eg ekki, að vit og menntun muni
þíngið aldrei vanta með frjálsuin kosníngum.
G. Brandsson: í tilefni af þvi, sem þinginaður Borgfirð-
ínga nú sagði, verð eg að geta þess, að þó sumir kunni að
vera hræddir um, að alþýða sneiði sig eptirleiðis hjá, að kjósa
embættisinenn til hinna komandi þínga, vegna rígs þess eða
fæðar, sem þeir ætla vera muni milli hennar og þeirra (II.
Stephensen: jþað talaði eg aldrei), þá finnst mér það vera
nóg sönnun á móti því, livernig kosníngarnar til þjóðfund-
arins hafa farið fram, þar sem nú má sjá, að meir en helm-
íngur fundannanna, þeirra sem hér eru, eru embættismenn. Eg