Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 324
320
verift áftur, af» stjórnin hefur beinlínis snúizt að yfirvöldunum
án háyfirvaldanna, t. a. m. með skýrslur um jarðaafgjald til út-
reikníngs aljiingistollsins.
P. Pétursson: Eg held, að hér sé ekki annar meininga-
munur en sá, að eg vil, að aðalstjórnin í landinu veiti leiðar-
hréfm, en nefndin vill, að stjórnin í Kaupmannahöfn gjöri fiað.
ípetta er nú reyndar ekki merkilegt í sjálfu sér, en eptir minni
skoðun á stjórn Jandins, jiá finnst mér sú aðferð, sem mitt
lireytingaratkvæði til tekur, vera eðlilegri, og eg verð að vera
á frví, að ef að stjórnin í Danmörku getur sent f)au, f)á muni
stiptamtmaður geta það lika.
St. Júnsson: Mér sýnist, að eptir nefndarálitinu f)á sé það
á valdi stjórnarinnar, livern veginn hún vill heldur gánga.
llenni eru engin takniörk sett um J>að, hvort hún heldursend-
ir eyðuhlöðin sjálf beinlinis, eða gjörir það í gegnum stiptamt-
mann (Öldúngis rétt!); og sýnist mér f>ví enginþörf, aöbreyta
uppástúngu nefndarinnar.
P. Péttirsson: Eg óskaði einmitt þessara takmarka, svo
menn geti vitað, hvert afgjaldið rennur.
Jún Guðmundsson: Já, cn þessi takmörk eru einimtt
verri; f)ví j)á er stjórnin bundin (hlátur), en eptir uppástúngu
nefndarinnar er hún óbumlin, og getur f>ví hagað því sjálf ept-
ir })vi, sem henni sýnist haganlegast.
Á. Böðvarsson: Mér sýnist stjórninni mínkun gjör með
því, að fara eins og að gefa lienni reglu fyrir, hvernig hún
eigi að liaga umsjón sinni í þessari grein. Ekki meira vanda-
máli vil eg ætla henni að sjá sann, eins og bezt á við eptir
kríngumstæðunum.
þ. Sveinbjömsson: Jetta hefur þó nefndin gjört. Hún
liefur bundið stjórnina við, að láta leiðarbréfin vera fáanleg á
3 stöðum, og til tekur, að þeir skuli vera Kaupmannahöfn, hjá
verzlunarfulltrúunum, og hjá lögreglustjórunum.
Jún Guðmundsson: Hvað þurfa þau víðar?
þ. Sveinbjörnsson: Eg verð að játa það, að eg skil ekki
orðið lögreglustjóri, hvort það á nú að vera einhver ný stjórn,
eða sýslumaðurinn eða máske lireppstjórinn imiibindist í því
líka, og vil eg biðja um uppfræðingu í þessu efni. Jegarbeð-
ið var um á alþíngi 1849, að leiðarbréfin fengjust hjá verzlun-
arfulltrúunum, þá þótti þó þínginu ískyggilegt, að trúa hinuin
svo kölluðu „simp/u ltonsúhnn'1 fyrir þeim, heldur þeim, sem