Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 148
144
B. Bcnrdiktsen: Eg lieltl, aft þingmafturiim úr SkagaQarð-
arsýslu liafi misskilið fmigmann Borgfiröinga. Eg ætla, að sá
liinn siðari muni liafa meint, að fiskur sá, er veidilur verður á
útlenzkum fiskiskipuin hér við land, muni verða fluttur í land
til kaujnnanna, til verkunar á aðalverzlunarstöðunum. Eg ætla
og, fió að fiskur frá fiessum útlendu skipum verði llutturi laml
á fiessa staði til verkunar, fiá múni fiað ekki liafa nein skað-
vænleg álirif á atvinnuvegi landsmanna, eða muni draga fiá
frá aimari nauðsynjavinnu; fiví Jiað er alkunnugt, að iðjulitlir
og til landvinnu óliæfilegir menn safnast opt í kaupstaðina og
kring um fiá, og liafast jiar laungum við. En fiar sein þingmað-
ur Árnesinga talaði um ósamkvæmni og ójöfnuð viðvíkjandi
7. gr. i frumvarpinu, fiá ætla eg, að stjórnin hafi Iiaft góðan
tilgáng og landinu hollan með fiessari uppástúngu. Menn liafa
heyrt. vafalaust opt nefnda Kysl- cður Provindsfarl, ogegætla,
að stjórnin meini hér í þessari grein til þess konar smáskipa,
sem til þess konar innanlandssjóferða eru hrúkuö i Danmörku, og
ætlar hún þá, að mestur hagnaðurinn mundi verða fyrir landsmenn,
að eiga þvilik skip sjálfir, ogmundiþví æskilegt, að þeim gæf-
ist kostur á, að eiga eða eignast slik smáskip, og hafa þau til
þess konar ferða og flutninga á milli kaupstaða og héraða, eð-
ur að leigja kaupmönnum þau; en af því þetta á sér ennþá ei
stað hér, álít eg að vísu greininni miður heppilega hér fyrir
komið.
G. Vigfússon: Litið er lietra en ekkert, segir máltækið;
svo segi eg um þetta fruinvarp, að mér finnst lítið vera i þvi,
sem meö nokkru afli flytur mál vort. í vænlegt liorf; en þó gleðst
eg yfir því, að vér erum komnir svona lángt í þessu efni, og
mér er kært, að minnast á, að sumir þíngmenn liafa einnig á-
sanit mér látið gleði sina yfir þessum lilut í ljósi. Eg heíði
ekki Iiikað við, að gefa frumvarpinu eins löguðu, og það nú er,
saniþykki mitt, ef eg ba?ri nokkurn ótta fyrir þvi, að oss
yrði synjaö um það síðar, ef vér nú féllumst ei á það óbreytt,
en eg er miklu fremur þeirrar meiningar, að oss sé ei einúng-
is leyfilegt, heldur sé það vafalaus skylda vor, að taka til
greina allt það, sem vér álituin að lamlinu yfir höfuð mundi
vera til sem mestra lieilla í þessu efni; og eg her það traust
til stjómarinnar, að hún muni taka vel frá oss öllum bending-
um, öllum skynsömum tillögum, sem vcr nú komum oss saman
um að biðja huna um í tilliti til þessa máls; og eg hef það