Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 59
55
<>"■ 1 skrifaraiina skrifi uiidir, {>egar gjörðabók er samþykkt; enmér
fínnst, aö betra kynni að vera, að forseti spyrði, áður en fíann
skrifar undir, livort nokkur fiíngmanna hafi að gjöra nokkra
atliugasemd við f>að, sem skrifað er.
II. Stephe.nsen: Mér sýnist, að greinin niegi vera óbreytt
án nokkurs viðauka. Allir liafa opin eyrun, fiegar iesið er;
séu f>au lokuö, opna j>eir }>au um seinan, fiegar allt er búið,
og segja: „Nú er rángt bókað“, og er fiessi viðauki með öllu
ófiarfur.
0. E. Johnsen: Fyrir aptan orðið „samþykkt" sýnist vanta,
livort af forseta eða þínginu.
II. Stepliensen: 3>að er auðvitað af þínginu.
Fratnevf/umadur: Um samþykki forseta þarf ekki að
taka fram; því forseti samþykkir með undirskript sinni. Að
<>ðru leyti er það mjög auðveld regla, að forseti spyrji þíng-
menn eptir að bók er lesin: „Mælir nú nokkur á móti því,
sem bókaö er’í-4 gjöri það enginn, þá er bókin samþykkt, og
bóka skrifarar það.
ílalld. Jónsson: Júngiö samþykkir með þögninni.
Varaforseti: $að mun optast nær ekki verða neitt að
setja út á þíngbókina, og því sýnist mér bezt, að láta það
gánga af þegjandi.
Jah. Guð/nundsson: Eg leyfi mér að spyrja liinn liátt-
virta varaforseta, iivort eg ekki mætti tala nokkur orð, sein
ekki verði bókuð; því þau eiga ekki lieima á fundinum.
Vara/orseti: f>að get eg ekki leyft, án þess þíngið sam-
þykki.
Varaforseti tók 33. gr. til uinræðu.
•/. Skaptason: Mér sýnist betra, að það hángisaman, sem
saman á. Jessi grein á við 34. gr., og er þvi bezt, að sam-
eina þær; því af 33. gr. veröur ekki við fyrsta álit séð, eins
og bún er nú, að liún standi í sainbandi við 34. gr., og fyrst
þá, þegar fyrri greininni er hhýtt aptan við þá síðari, verður
meiníngin ljós, og leyfi eg mér því að stínga upp á, að 33. og
34. gr. verði ein grein, og þannig orðuð: „3>á er lögrnætur
fundur, þegar J þíngmanna eru á fundi, eða (leiri; því iná eng-
in uinræða eða atltvæðagreiðsla frain fara, nema á þvílíkum
fundi.
Frams'ör/umaður: Eg lield vér séuin allir svo góðir laga-
ntenn, að vér ínisskiljuin ekki þessar greinir, og enginn sparn-