Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 338
334
rþar sem skipið fcr fráa; {>ví undir skilníngi fiess er {>aö kom-
ið, Iivort eg get fallizt tá greinina. Ef f>að er meintur sá stað-
ur, sem skipið fer fyrst fiá, f)á finnst mer fiað ekki vera nógu
greinilega orðað eða nógu trjrggjamli; þvi f>að getur svo víða
komiö við á leiðinni. Sama er að segja, ef {)að er meintur sá
staður, sem {>að fer seinast frá, {)á f)ykir mer {>að ekki held-
ur nógu tryggjandi.
Framsöfjiimaður: Mér {)j'kir {)að ósiður, sem liaföur er
við atkvíeðagreiðsluna á fmssari grein, að vera aö tala
um efnið sjálft, eptir {>að að forseti hefur kvatt menn til, að
greiöa atkvœði. Samt sem áður vil eg {)ó svara hinum 5. kon-
úngkjörna f)ingmanni {)ví, að viöaukagrein nefndarinnar undir
töluliðnum 43 sýnir {>að berlega sjálf, að {>ar er meintur sá
staður, sem skipið ætlar frá með farminn; frnð sýna orðin, sem
síðar standa í greininni, að verzlunarfulltrúinn skuli ritaá skír-
teinin; enda væri hitt lika ómögulegt, að liafa skilríki frá
liverjum stað, sem f>að kæmi kannske við á leiðinni.
Forseti: Eg verð að vera á sama máli og framsögumaö-
ur í {>ví, að {>að sé á móti fnngsköpunum og góðri reglu, að
fara að tala um efniö, f)egar búið er að kveðja menn til at-
kvæða; og vil eg biðja f>íngmenn, að gæta {>ess hér eptir, að
gjöra {>ær athugasemdir við efniö, sein {>eir ætla sér, áður en
atkvæöagreiöslan hyrjar; {>ví eg ætla ekki að leyfa hitt eptir-
leiðis.
Síðan var gengið til atkvæða um 42. tölulið, og var hann
samþykktur í einu hljóði.
jþar næst var gengiö til atkvæða um viðaukagrein nefnd-
arinnar með þeim breytíngum og orðabreytingum, sem þegar
voru samþykktar við hana áður, og var hún samþykkt með 39
atkvæðum gegn 3.
Síðan var 8. viðaukagrein nefndarinnar tekin til umræðu.
þ. Jónasson: Mér skilst ekki betur, en aðþað séöldúng-
is tilgángslaust, að láta lækninn, eins og hér er stúngið upp á,
skrifa með sýslumanninum á heilbrigðisskírteinin, en það íúll-
komlega nægja, sem ákveðið er í nefmlarálitinu; þvi það sjá
þó allir, að þessi tilhögun gefur engu meiri vissu fyrir þvi,
að næmar sóttir ekki komist hér inn eins eptir og áður; þetta
yrði þarað auki, ef til vill, opt bundið'töluverðum umsvifum
og kostnaði, þegar læknirinn er í íjarlægð, scm oþt getur að
borið, og, eins og nú hagar til með læknaskipúnina, hlýtur að