Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 38
34
sérliver þíngmaður liefur rétt til, aft skjóta máli sínu til atkvæða
þíngsins; en hlaiuli nokkur nafni konúngs ótilliljðilega inn í
umræður á þínginu, þá er eg sannfærður um {>að, að {úngmenn
og framsögumaðurinn sjálfur muni verða fúsir á, að aðstoða
forseta i, að slík óregla verði niður bæld.
H. Stephensen: Jað er mér ekki skiljanlegt, að ótilhlýði-
legt sé, að nefna konúng á fnngi eða í þínglögunum, því vér
stöndum, hvort sem er, allir í sambandi við konúnginn; kon-
úngur kýs menn, til að tala við sig fyrir hönd vora; hann'sker
úr þeim málum, sem undir hann verða borin. Af þessum rök-
um álykta eg, aö vér einlægt megum oghljótum að nefna kon-
únginn og vilja hans. En þessu orðatiltæki: „að beita kon-
úngi“, finnst mér að ekki ætti að breyta eða víkja við.
A. Böðvarsson: Eg er samþykkur hinurn virðulega þíng-
manni Borgfirðínga í þessu, og er eg þess fullviss, að menn
komast ekki hjá, að nefna konúng og vilja hans. Jað
er og mitt atkvæði, að forseti banni samkvæmt þíngskapa-
reglum, en þykir aptur vandasaint fyrir hann, að skera úr, nær
einn nefni nafn konúngs, til að reyna þar með að beygja at-
kvæði manna.
Forseti: Eg hef einúngis lialdið mér til greinarinnar í
frumvarpinu, og hef ekki á móti öðru, en að nefna nafn kon-
lings á ótilhlýðilegan Iiátt. Og af því eg ekki get gjört mér
í hugarlund, að nokkur fari til þess, þá finnst mér sá kafli,
sein gjörir ráð fyrir því, öldúngis ónauðsynlegur.
5á var næsta grein rædd.
G. Brandsson: Viðvikjandi 9. gr. vil eg leyfa mér að
spyrja, hvort það sé meiníngin, að þíngið skeri úr með atkvæða-
greiðslu, hver hafi gjört sig sekan í þíngsafglöpun.
Framsöffumaður: Jú.
G. Brandsson: J>á stíng eg upp á, að bætt sé í grein-
ina: „þíngmenn úrskurði með atkvæöagreiðslu, að þíngmanni
sé visað burtu af þíngi.“
Framsöf/umaður: Nefndin liélt, að þetta væri sjálfskilið.
Forseti: Er þá meiníngin, að þíngmaður skuli algjörlega
rekast af þíngi?
G. Brandsson: Eg meina ekki nema um stund.
Forseti: Viðvíkjandi niðurlagi greinarinnar finnstmérþað
vera nóg refsíng, að vísa burt af þíngi, en of hart máske, að
taka líka dagpenínga af þíngmanni.