Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 261
G. .Brantlsson: Meðan mannaíli í landinu er ekki meira
vaxinn, en nú er liann, veit eg ekki, livort landið er fært fyrir
stórum kaupstöðum, [>ar hætt værý við, að fólk drægist að [>eim,
meir en góðu liófi gegndi, og væri [>að auðsjáanlegur skaði fyrir
landhúnaðinn. En ef velmegunin vex, mun fólksfjöldinn fara
[>ar eptir, og [>á komast máske stóru kaupstaöirnir upp, [>ó ver
biðjum ekki. Reynslan sýnir [>á líkast til, hvarjæir verða hag-
anlegast settir, sem mikið getur farið eptir [>vi, hvar Iiafnir eru
góðar, og hægt um aðflutnínga; smáu kaupstaðirnir leggjast[>á
kannske sjálfkrafa niður, eða nokkrir [>eirra, eptirsem tímiog
kríngumstæður sýna, að bezt á við.
J. hóndi Jónsson: Áöur en gengið er til atkvæða um 3.
gr., vildi eg tala fáein orð. Vegna [>ess, að nefndin hefur
tekið ser [>að breytingaratkvæði, aö niðurlag 3. gr. í nefndar-
álitinu falli burt, en í staðinn komi niðurlag 9. gr. nefndará-
litsins, vil eg hiðja [>ann háttvirta forseta, að bera upp til at-
kvæða á undan 3. gr. l>reytíngaratkvæði [>að, sem eg tók mér
við 9. gr. nefndarálitsins, en [>að er [>að 48. á atkvæðalistanum.
P. Pálsson: Eg vil einúngis mæla fyrir Skaptafellssýslu
viðvíkjandi timanum frá 4 til 6 vikna, og [>ar að lýtur breytíng-
aratkvæði mitt við 9. gr., sem eg vildi að kæmi til úrlausnar
eptir breytíngaratkvæði [nngmannsins, sem talaði næst á und-
an mér. Mér finnst ekki veita af [>eim tíma; [>ví [>ar sem svo
lángt er að sækja alla aðflutnínga, [>ar sjá allir að sá timi er
ekkert of lángur; og fái [>íngmaðurinn, sem seinast talaði,
fram [>að, sem hann krafðist af forseta, [>á vil eg líka óska
[>ess, að mínum tilmælum verði framgengt, en aðhyllist þingið
breytíngaratkvæði hins annars þingmanns úr Suðurþíngeyjar-
sýslu, [>á er eg ánægður; annars legg eg mitt breytíngaratkvæði
undir úrslit þingsins.
þ. Sivertsen: 3>að er nú búið að tala uin þetta„mál mik-
ið og frá mörgum hliðum, og vil eg því ekki bæta við öðru, en
þeirri einni athugagrein, sem mér þykir mikið eptirtektaverð,
en enginn hefur hreift við, að eg muni, að fyrst beiddi alþíngi
samhuga um verzlunarfrelsi 1845, mér er óhætt að fullyrða, að
samhuga ósk þjóðarinnar, en fór samt ekki fram á meira, en
það, sem þíngið hélt þá vera ómissandi, til þess að frjálsverzlun
kæmistá; aptur 1849 ítrekaði alþíngi þessa beiðni sína, en dróg
[>á úr henni svo mikið, sem það liélt frekast mega, ef verzlun-
arfrelsi ætti að verða að nokkru liði, einniitt í því skyni, að
17