Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 254
250
ekki heldur láantli. En hvað flýtur af þessu? Ekkert annað
en J>ab, að liinir útlendu menn neydtlust til, að gánga að
einliverjum ()eim afarkostum, sem J)eim væru boðnir, eða fara
heim aptur með fanninn, og f)á kæmu þeir síðan aldrei aptur,
en það mundi brátt spyrjast í norðurálfunni, bvað arðsamtværi
útlendínguin, að leita liíngað til verzlunar. En ef því veröur
framgengt, sem nefndin vilj, þá fer öðruvísi; fivi {)á er bein bvöt
fyrirfastakaupmenn til, aðviljabafa kaup við f)á,ogaptraþeimf’rá,
að fara burtu. En bjóðist nú útlendum mönnum ekki bærileg boð í
aðalkaupstöðunum, f)á eiga f>eir kost á, að fara til annara smærri
kauptúna, og selja f>ar varnjngsinn, svoþeir þurfiekkiað fara lieim
aj)tur með bann. jietta er svo auðskiljanlegt, að enginn getur
villzt á f)ví, nema þeir, sem enga útlenda verzlun vilja bafa,
og er f)etta öðru máli að gegna; en eg vildi f)á einúngis, að f)eir
gengjust hreinlega við því, og tæku það berlega fram.
JaJc. Guðmundsson: Mer getur engan veginn skilizt það,
sem þíngmaöur Skaptfellínga sagði, að það stæði á sama, bvort
kaupstaðirnir, sem utanrikiskaupmönnum væri leyft að koma
á, væru einn eða sex. Eptir þessari ályktunarreglu mætti eins
vel segja, að 12 væri sama og 6, og 28 sama og 128. Eg
get ekki lieldur betur séð, en að þeir vilji fullkomlega bafa
útlenda verzlun, og séu henni ekkert mótfallnir, seni
ætlast til, að útlendir verzlunarmenn og lausakaupmenn fái að
koma á 12 verzlunarstaði, og bafa þar kaup, bæði við fasta-
kaupmenn og landsmenn. Móti því áliti nefndarinnar, að einn
staður sé of lítið, Iiefur enginn mælt, og það er bersýnilegt, að
mikill raunur er á því, bvort þeim verður beimilt, að verzla á
6 liöfnum eða einni.
Jón GuÖmundsson: Eg vil leyfa mér að spyrja þíng-
menn, livort ekki inuni vera reynsla fyrir því, að fastakaup-
mennirnir gjöri sér far um, að kaupa sem mest þeir geta af
lausakaupmönmnn þeim, sem híngað koma, svo að þeir geti
ekki átt kaup við landsbúa. Jetta er í sjálfu sér eðlilegt, og
þeim ekki láandi, af því þeir vita, ab lausakaupmennirnir
mega fara til bverrar bafnar, sem þeir vilja. Og það er svo
lángt frá mér, að lá fastakaupmönnuin þetta, að eg vildi fast-
lega óska, að það gæti haldizt eins framvegis, og eg vona
líka, að það verði.
K. Kvistjdnsson: j>aö vita nú allir, sein eittbvað þekkja
til verzlunar, bvað miklu ineiri kostnað að fastakaupmenniriiir