Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 348
344
sem sagt var uin |>íngtnann Borgfiröínga, að eg se ekki víðí’ar-
inn, {)á má eg f)ó segja það, að eg f>ekki svo til liafnarinnar
á Skagaströml, að eg efast mjög um, að fnángað komi margir
lausakaupmenn; J>ví höfnin er svo hættuleg. En livað f)ví
viðvíkur, að gjöra lausakaupmönnum f>að að skyhlu, að flytja
vörur sínar á land, þá hehl eg, að f>eiin muni vera J)að álíka
skipun og Kartagóborgarmönnum, {>egar Rómverjar skipuðu f)eim,
að flytja borg sína 3 milur upp i lamlið. j)að skilur hver, sem
þekkir nokkuð til verzlunar lausakaupmanna, að f>eim væri það
óbærilegt, að flj'tja fyrst vörur sínar í land, hafa þar fyrir þehn
það umstáng, sem talað hefur verið um, og mega svo, ef til
vill, flytja mikið af þeim fram á skip aptur, ef þeir gætu ekki
selt þær, og þarf eg ekki að fara um þetta fleiri orðum; því eg
vona, að þíngið fallist. ekki á þetta breytíngaratkvæði.
Á. Btiðvarssoii: Eg vil bæta því við, að liafi menn áður
óttazt fyrir óreglu af verzlun útlemlra þjóða, þegar þær liafa
verzlað á sjó, aö þá finust mer, að öllum sé auðsætt, að þetta
leyfi, að slá upp tjöldum á landi, mundi þó vera hið fyrsta
meðal, til að greiða götur slíkrar óreglu, og finnst mér þetta
eitt vera næg ástæða, til að hrinda þessari uppástúngu.
./. Skaptason: Eg verð þó að imynda mér, að lögreglu-
stjórinn sæi betur um gott skipulag á landi, en á sjó, þar eð
honum er það ólíku hægra. Eg gæti þenkt mér, að það tilfelli
kynni að bera aö, efí hart slægist, að hinir útleiulu menn kynnu
að létta atkerum og viiula upp segl, þegar minnst vonum var-
ir; líka gætu þeir skotið manni ofan í lestina, svo lítið bæri á,
ef að þeim mislikaði í einhverju við liann. Fyrir slíku óttast
eg ekki eins af Dönuin.
A. Böðvarsson: j)að gengur þó yfir mig, að hinumheiðr-
aða uppástiingumanni skuli ekki skiljast það, að hættara sé
við slíkri óreglu, ef öllum utanríkismönnuin væri leyft, að hafa
aðsetur sitt á landi; því þegar þeir að eins mega verzla á sjó,
þá leyfir sjaldnast stærð skipanna, að þar komi fleiri, en ein-
mitt þeir, sem verzla varníngi sínum, og eru það optast nær
húsbæiulur eða heimilisfeður, sem menn verða að ætla ineiri
stillíngu og aðgætni, en sumum öðruni ýngri, konuin og körl-
um; og þykir mér því næsta hætt við, að þegar Iandsmenn
færuaö kynnast við ýmsa, máske misjafna, tjaldbúa, þákynnu
þeir að verða afvega leiddir, og það því fremur, sein þeir eru
óvanari, og þekkja miður til siða þessara manna, sem þeir með