Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 77
73
greininni uin frávisun breytíngaratkvæfta, aft {teiiri sé vísaft frá,
áftur en farift sé aft ræfta uin þau?
Framsöffumaður: Jú, eins og stendur í 56. grein; fiaft
getur opt verift, aft menn vilji hleypa breytingaratkvæftum til
umræftu, og berja {iau fram bláköld, þó flestum öftrum þyki
{>au annaftbvort skaftleg eöa ótilhlýftileg, og vilji alls enga um-
ræftu láta um {>au fram fara; {regar svo ber undir, {)á er bein-
ast ráftift, aft fá þeim frá vísaft.
G. Brandsson: Mér þykir þaft {»ó hart, aft láta vísa því
frá, áftur en rætt er um það og uppástúngumaftur kemur meft
ástæftur fyrir því; lionum má þó vera kunnugast um, hvaft þaft
hefur lielzt aft styftjast vift, og þegar þingmenn fá að heyra
þaft, held eg þeir geti betur en ella dæmt um, af hvafta verfti
þaft er, og þá annafthvort samþykkt þaft efta fellt.
Framsöffumaður: jþaft getur vel verift; en þaft eru marg-
ir aftrir útvegir meft breytingaratkvæfti en þessi; þaft eru t. a.
m. blööin, ef manni þykir svo mikift undir málinu komift; en
mér þykir þaö óviöurkvæmilegt, aft ef breytíngaratkvæftift á alls
ekki vift, aft þá skuli mega neyöa þíngift, aft bleypa umræftun-
um í gönur og taka vift þvi, sem er þá á raungum staft.
G. Brandsson: Já, mér þykir þaft nú ekki svo mikilla
þakka vert, þó menn hafi málfrelsi, eða þó heimilt sé, aft skrifa
þaft i bréf til kunníngja sins, sem maöur Iiefur ekki getaft feng-
ift fram annars vegar, og þó þótt nokkru efta máske miklu
skipta.
Á. Einarsson: Getur maftur ekki komift meft ástæðurnar
fyrir breytingaratkvæfti í ræftu sinni, áftur en maftur ber þau upp?
Framsöffumaður: Nei, því breytingaratkvæftift sjálft verft-
ur komift á undan og orftið kunnugt, áftur en þaft verftur rætt
á þingi.
G. Brandsson: Jaft skyldi vera nokkur bót í máli, eptir því
sem þíngmaftur Strandasýslu stakk upp á, aft koma meft nokkr-
ar ástæftur, sem aftdraganda breytingaratkvæftanna; þafterauft-
ráftift, aft þaö er tilgángur umræftanna, aft rannsaka breytíng-
aratkvæðin og ástæftur fyrir þeim; en livernin er þaft mögu-
legt, þegar mönnum er fyrirmunaft aft tala?
57. gr.
Ó. E. Johnsen: Mér finnst, aft forseta sé gefift of mikift
vald, aft taka hann á móti tíu þingmönnum; mér lízt þar aft
auki, aft þaft muni aldrei geta orftift, aft allir geti orftift samtaka