Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Síða 98
94
manna, sem ekki mætir á fundum, án þess liann sanni þau
forföll sín, er þíngið álítur lögleg og gild, hann missir
daglaun sín í það skipti8.
5>essi grein var samþykkt með 28 atkvæðum á móti 14.
Síðan tók forseti 11. gr. til umræðu, en vildi, að23. breyt-
íngaratkvæði væri tekið fyr til greina, sökum þess að það væri
yfirgripsmeira, þannig, að rætt væri um bæði í einu, en fyr
gefin atkvæði um 23.
Framsögumadnr: 5>að lizt mér ísjárvert, að nefna eða
til taka forföllin svo nákvæmlega, og hefur nefndin ekki séð
annað, en að greinin til taki nógu fastlega og greinilega, það
sem hún á að tákna. Jessi nákvæma tiitekníng forfallanna
getur ollað margföldum misskilníngi og óhagnaði, svo sem það,
að það séu forföll, ef maður er í þíngstörfúm, sem maður hefur
ekki getað lokið af. Já þurfa menn að ákveða, hvað lángan
tíma þurfi til þíngstarfa, og þá kemur upp á flýti og gáfur og
alls konar hæfilegleika þeirra, sem þar eiga lilut að. Viðvikj-
andi 22. breytíngaratkvæði, þá er eg tilleiðanlegur til að fallast
á það.
G. Brandsson: Eg get ekki skilið í, að sá sé nokkur,
sem ekki vilji heldur binda sig við einhverjar reglur en engar,
og halda sig innan þeirra takmarka, sem með þeim væru sett;
en að vera i óvissu um, hvað heimilt er eða ekki heimilt, get-
ur leitt til sundrúngar og meiningamunar; svo er nú með for-
föllin, að þau geta orðið mörg, af því einn kallar það forföll,
sem annar kallar ekki, sé það ekki nokkurn veginn tekið fram,
hver þau eru, sem álitizt geta gild. Eg játa það að vísu, að
þau geti verið fleiri og margkynjaðri, en eg hef tekið fram, en
það munu vera fá lagaboð, sem grafi svo fyrir allar undir, að
ekki megi nokkuð fara i kríng um þau, og betra held eg, að
hafa einhverja reglu fyrir sér en enga, eða eiga það undir á-
liti einstakra manna, hvað þeim sýnist i þann og þann svipinn.
Eg held líka, að forsetanum mætti vera þetta til íiægðar, þeg-
ar forföllin eiga að tilkynnast honum; þvi hann mundi þá
vara hinn við, sem villt kynni að fara, en sem honum væri
siður hægt, hefði hann ekkert við að styðjast, nema eigin mein-
ingu. Mér hefur nú reyndar fundizt, að ræður sumra þíngmanna
væru á þá leið, að þeir mundu ei þessu mótfallnir, t. a. m. þeirra,
sem talað hafa um sjúkdómsforföll, og virðist mér því, að
fleiri þeirra megi vel takast til greina.