Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 169
165
málum, svo aft ágreiningurinn liverli, og meiningamar sein hezt
sainrýmist.
G. Vir/fússoti: Eglield, aðliinn 5. komingkjörni [tingmað-
ur hafi gleyint því, að hann er Islendíngur (Kaiulíd. ./. Sig-
urdsson: heyrift!); }>ví enginn sannur Islendingur mundi mæla
þannig, eins og liann gjörði nú, þegar umvor helgustu réttindi
er að skipta.
Forseti: Eg vildi óska, að þíhgmenn ekki töluðu þannig
liver til annars; þeir geta sagt meiningu sína, þó það ei sé
með neinni heiskju.
G. Vit/fússon: Já, það er að vísu satt, en eg get ekki
ætlað, að hinn konúiigkjörni þíngmaður sé þeim 'mun glöggvar
að kominn, en aðrir liér á þíngi, að liann geti ráðið mönnum
til, að gánga inn á frumvarpið (P. Pétursson: Eg hef lield-
ur ekki gjört það). Jú; i þá átt fórust þíngmanninum orð; sjálf-
sagt Iiefur liann meint með nokkrum breytíngum.
Konúngsbréfið frá 23. d. septembenn. 1848 liefur fslend-
íngum ætíð þótt þýðíngarmikið, og eg játa það liátt og heilagt,
að það hefur jafnan liaft mikil álirif á mig. Bréf þetta býður
oss, að leggja til góð ráð, og neyta allra góðra krapta i sam-
einingu. Konúngur kveður þannig að orði í áminnstu liréfi, að
„það skuli ætíð vera sitt stöðugt mark og mið og hugföst. við-
leitni, að því leyti i hans valdi stendur, að ella lieill og- hag-
sæld íslands“, og skorar liann á oss Islendínga, að styrkja sig
til, aðkoma á þeirri stjórnarskipun, sem liér eigi bezt viðmeð
þessum orðuin: „Vér treystum því öruggir, að allir hinirgóðu
kraptar landsmanna verði samtaka með oss og stjórn vorri til
þess, að slíku áformi verði framgengt, enda erþví að einsvon-
amli, að áform vort takist, að þjóðin trúlega veiti oss fylgi sitt“.
Eg leyfi mér því að spyrja, livar, livernig, eða hve nær tæki-
færið sé til, að fiillnægja þessari skipun og ósk koiiúiigsins,
ef ekki einmitt nú hér á þíngi. Jingmenn liafa þegar lýst
því J'fir, að frmnvarpið væri ekki svohagkvæmt, sem það þyrfti
að vera, og færi á mis við þann fóðurlega tilgáng konúngsins,
að vér fengjum hentuga stjórnarhót, og eg skil þvi ekki, að
frumvarpið geti á nokkurn hátt hundið þíngmenn svo við horð,
að þeir megi ekki fara út fyrir takmörk þess, eins og sumir
hafa hreift. llinn lieiðraði 1. þ;iigmabur Ísfirðííiga og íleiri
liinna liyggnustu þingmanna liafa leitt rök að því, að ástæður
þær, sem frumvarpið er hyggt á, væruásvo veikum og völtum