Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Side 383
379
hin mesta töf; en }»aö er auðsén mciníng þíngskapanna, að
liver sá, sein skrifar undir hreytíngaratkvæði, hann skuli ekki
skrifa nafn sitt, neina því að eins, að hann fallist á það, sem
liann skrifar undir; því annars yrði það til óendanlegs trafala
og óreglu. Eg leyfi mér nú að skjóta jþví til forseta og þings-
ins, hvort menníþetta sinn vilji leiðrétta fiennan lilut nú, eður
livort menn vilja hafa þetta einúngis til bendingar til eptir-
komandi tíðar. "pað er öldúngis ekki ineiníng mín, að vilja
spilla fyrir breytingaratkvæðunum, sem þingið vill aðhyllast,
en eg hafði einúngis jiann tilgáng, að fyrirbyggja óreglu.
Forseti: Eg neita {»ví ekki, að ef mikið er gjört af {»ví,
sem hinn heiðraði framsögumaður liefur tekið fram, {»á getur
{»að valdið mikilli óreglu, það eru nú raunar koinin fleiri breyt-
ingaratkvæði við þessa {iriðju umræðu, en {n'ngið, ef til vill,
vonaöist eptir, en ef stránglega væri farið i þess konar liluti,
og inenn færu að gjöra rannsókn út úr þeim, f>á mundu ýmis-
leg vandkvæði koina upp. Eg segi fyrir mig, að {»ó eittlivert
breytíngaratkvæði væri, sem eg ekki að öllu leyti gæti sain-
þykkt, {»á getur vel verið, að eg vildi skrifa undir {>að, og
það einmitt af þeirri orsök, að eg áliti {»að svo mikilsvert, að
eg vildi láta J»að koma til atkvæðagreiðslu, og að f»að væri ó-
réttvíst, að kiiga minna lilutann, þegar undirvissri töluerkom-
ið. Eg er viss um, að {>að er nieiníng framsögumannsins, og
{>að er líka mín meiníng, að {»að sé ekki til neins í }>etta skipti,
að fara nákvæmara í þennan lilut, en eg vil samt ekki undan-
fella, að áminna {ungmenn um, að halda góðri reglu i þess
háttar tilfellum, og að taka sér þennan hlut til eptirþánka.
II. G. Thordersen: Eg tek til máls viðvíkjandi þessuiu
hlut, af {>ví nafn mitt stóð undir einu hreýtíngaratkvæðinu, en
eg segi þaö hreint út, að eg ætla aldrei að setja nafn mitt
undir nokkurn hlut, sem eg ekki á eptir ætla aö kannast við.
K. Kristjánsson: Eg er að miklu leyti samþykkur hinum
háttvirta konúngkjörha þíngmanni, er þegar mælti, en eg verð
hins vegar að gjöra {>á atliugasemd, að það getur þó hæglega
skeð, að menn finni gilda og góða ástæðu til, að snúa aptur.
Þegar eg í fyrstu skrifaöi nafn mitt undir breytíngaratkvæði
það, sem nú er umtalsefnið, þá gat eg ekki vitað, livað margir
Uiundu skrifa Uöfn sín, eða livaö margir mundu verða með og
m°t, því eg vitaði nafn mitt meöal hinna fyrstu, en vildi þó
ekki skorast undan að vera með, þar eð breytíngaratkvæbið þó