Tíðindi frá þjóðfundi íslendinga árið 1851 - 05.07.1851, Blaðsíða 390
386
nA [infi á <“kki vift, aft taka hann iVam sér i lngi, framar en
iivern aiiiian staft, sein gæti [»egift, aft fá tiinburfanna.
Halld. Jönsson: Eg verö aft taka [iaft fram, aft eg lief
séft mig um liönd viftvíkjnndi Jiessu breytíngaratkvæfti; mér
bnnst [inft í rauninni ekki eiga vift i almennu lagabofti. Eg í-
mynda inér, aft ef enginn fastur verzlunarmaftur verður til, aft
flytja timburfarma á jjíorlákshöfn, }»á séu ekki mikil iíkindi til,
aft útlendir menn gjöri [>aft. Jaft getur og liæglega lilotizt óregla
af, ef utapríkismenn fá leyfi til, aft flytja timbur á [lennan eina
staft fyrir utan kaupstaftina, Jiegar þar aft auki ekki má flytja
þángaft aimaft en timbur.
Ja/í. Guðmimdsson: 3>egar 4. gr. nefndarálitsins var bor-
in upp til atkvæfta, [>á gaf eg atkvæfti á móti lienni af fleiruin
en einni ástæftu. Mér [lótti fyrst og fremst greinin ekki vel
orftuft í endanuin. Framsöguinafturinn gat [tess nú fyrir skcmnistu,
aft iiefndin iieffti nú viljaft varast, aft sá niisskilníngur gæti orft-
ið, aft nienn kynnu að álita eptir orftum greinariiinar Dani ein-
asta undan þegna 14 niarka og 36skiidínga gjaldinu, en ekki
utanríkismenn 50 rbdtl. gjaldinu. Egvareinii þeirra, sem vakti
niáls á, aft fiessi inisskilningur gæti á orftift, en eg efaftist fió
einúngis um fiaft, livort greinin væri rétt orftuft, en engan veg-
inn um hitt, bver aft væri meining nefndarinnar; en nú liefur
nefndin orftaft bana mikift ljósara, fiar sem liún liefur nú tekift
upp endann af liinu nýja breytíngaratkvæfti vift grein fiessa.
Annaft kom mér og til, aft mótmæla grein jiessari, nefnilega Jiaft,
aft eptir uppástúngu nefndarinnar er nýr tollur lagftur á Dani,
og fiaft var einmitt Jiessi nýi tollur, sem eg var hræddur um
aft mundi raska um of liinni núverandi verzlun, og spilla kaup-
verzlun vorri í bráft, meftan utanrikismenn kæmu liér fáir. En
hvaft Jiessa jafnaftarreglu milli innan- og utanríkis- manna
snertir, fiá hef eg liaft og hef enn fiá sannfæringu, aft lnin sé
sú eina rétta grundvallarregla, fiegar algjörlega frjáls verzlun
ætti aft komast á. En fiaft varft nú aft lokunum einúngis «á-
greiningsefnift milli fiingmanna, hvort betra væri og Iiyggiiegra
nú í bráft, aft gjöra Iög fiessi til bráftabyrgfta þannig, aft þau
rýmkuftu nokkuft um verzlunina, svo menn gætu [iví freinur
vænt Jiess, aft fiau yrftu fullgilt liift bráftasta, efta Jiá hitt, aft
gjöra fiau nú fiannig úr garfti, aft Jiau ákvæftu fullkoniift verzl-
nnarfrelsi, fió menn á þann hátt kynnu aft mega vænta fiess,
aft verfta aft bífta fieirra nokkuft lengur. Eg var á fieirri mein-